De Heilige Stad

Varanasi is de heiligste stad van India gelegen aan de heiligste rivier van het land, de Ganges. Jaarlijks komen meer dan een miljoen pelgrims naar Varanasi om zich te wassen in de Ganges of om er te sterven. Wie hier zijn laatste adem uitblaast en gecremeerd wordt is bevrijd van de eeuwige cyclus van reïncarnatie. Men bereikt dan het Nirwana

Varanasi telt 1,5 miljoen inwoners en het lijkt wel alsof al deze 1,5 miljoen mensen tegelijkertijd met ons onderweg zijn want het verkeer is werkelijk een grote chaos. Auto’s, riksja’s, tuk-tuks, fietsers, voetgangers, honden, koeien, geiten - alles en iedereen krioelt hier letterlijk door elkaar heen in zijn eigen tempo. Verkeersregels lijken er niet te zijn want hier geldt slechts 1 regel: hoe groter je voertuig en hoe luider je toeter, hoe meer macht je hebt! Het wordt een spannend ritje maar onze chauffeur brengt ons toch nog op tijd dichtbij de Dasawamedt Ghats om de avondceremonie bij te wonen.

De volgende ochtend gaan we om 05.15 onderweg naar de Ganges. Het is nog donker buiten maar bij de ghats, de trappen die naar de rivier leiden, is het al een drukte van belang. Hindoes begroeten de nieuwe dag door diverse rituelen uit te voeren. Vrouwen zitten in een kring op de grond en zingen zachtjes liederen, mannen rinkelen met bellen en branden wierook.

We gaan een boottochtje maken over de heilige rivier de Ganges. Onze schipper probeert ons naar de Dasashwamedha ghat, te roeien maar komt niet echt vooruit. Gelukkig lukt het hem uiteindelijk toch. Tientallen mensen wagen zich in de Ganges voor hun rituele bad. Ze prevelen gebeden, dompelen zichzelf driemaal onder en nemen vervolgens een slok heilig water. Een vrouw vult een kan met water, houdt deze voor haar lichaam en offert het water weer terug aan de rivier met een intense concentratie op haar gezicht.
We varen heen en weer tussen verschillende ghats en ontdekken dat iedere ghat zijn eigen activiteiten heeft. Zo wordt er bijvoorbeeld Yoga beoefend, kleding gewassen, tanden gepoetst en er zijn verschillende crematie ghats. Een ghat is eigenlijk een trap naar beneden en ze lopen snel in elkaar over vandaar dat het er dan ook bijna 100 zijn.

De crematies langs de Ganges gaan 24 uur per dag door en zijn streng gecontroleerd. Rondom het platvorm staan de nabestaanden. Ze zijn in het wit gekleed en hebben hun hoofden kaalgeschoren. Het is gebruikelijk dat de oudste zoon (of een ander mannelijk familielid) de brandstapel aansteekt en gemiddeld duurt het +/- 4 uur voordat een lichaam helemaal is opgebrand, de overgebleven as wordt in de heilige Ganges geveegd. Niet iedereen mag gecremeerd worden. Baby’s, Sadhus, zwangere vrouwen en mensen die overleden zijn aan slangenbeten of de pokken worden als onrein beschouwd. Zij worden in doeken gewikkeld en zo in de Ganges gegooid.

Dit is de eerste keer dat ik een lijkverbrandingen zien. In het begin zag ik er alleen een stapel hout in totdat de gids de lichaamsdelen ging aanwijzen. Het as van de dode valt op ons neer en de hitte is overweldigend. Ik zal hier niet snel aan wennen. De dood is zo zichtbaar aanwezig, wat een verschil met Nederland waar een crematie of begrafenis juist heel besloten is. Ik moet hier gewoon weg. Het is verboden om foto’s te maken van de crematie vuren. Dus die afbeeldingen moet je maar even op internet google.

Langs de Ghats verkopen kinderen bakjes van palmbladeren gevuld met bloemblaadjes en kaarsjes die aan de Ganges worden geofferd. Nanda en ik kopen er ook een paar om te water te laten.