IEBF-International Ecotourism Business Forum Mart

Zo als jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige verslag zijn Sina en ik uitgenodigd om mee te doen aan de IEBF (International Ecotourism Business Forum & Mart 2010). Het blijken vooral mensen uit Indonesië, Maleisië en Korea te zijn die hier aan meedoen. Hun excursie gaat als eerste naar Pasar Kuin waar wij beide al geweest zijn. Met de gids Kani hebben we geregeld dat wij dit onderdeel overslaan zodat we naar het Kalstar kantoortje kunnen om mijn vlucht proberen te wijzigen en anders in ieder geval een nieuw ticket te kopen zodat ik na terugkomst meteen kan vertrekken. De echte verkoopdag zondag slaan we allebei over.
Om iets voor 8 uur zijn we bij het kantoortje van Kalstar maar de verantwoordelijke persoon is nog niet gearriveerd en zoals bij alles in Indonesië kan dit misschien nog wel even duren.
Om 8.15 uur moeten we bij het hotel zijn voor aansluiting bij de groep. We kijken dus geregeld op ons klokje of we dat gaan halen. Als hij er tijd voor ons heeft is het 5 sec werk. Stempel met nieuwe datum erop Gratis voor niks. Dat is nog eens meegenomen.

De overige deelnemers zijn nog niet teruggekeerd van de drijvende markt dus mogen wij lekker ontbijten in het duurste hotel van Banjarmasin. Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen.
Het ochtendprogramma is verder een beetje hetzelfde als we gisteren hebben gedaan. We gaan eerst weer naar de diamantmijnen en daarna naar Martapura.
In Martapura waren we door de Pangeran (vertaald prins) ontvangen. Die een groot buffet heeft klaar staan met heerlijke lokale spijzen. Daarna luisteren we naar een speech van de overheid en kijken we naar de traditionele dans van deze regio. Leuk om te zien maar niet echt mijn ding.

Daarvandaan rijden we naar Tapin waar we weer door de lokale overheid worden ontvangen. Ook hier staan een enorm buffet klaar. Dit hoogste geplaatste persoon had andere bezigheden vandaag en laat zich verontschuldigt door een andere bestuursmedewerker. Deze houdt ook weer een verhaalt je over het belang van het toerisme voor de regio en dat als er meer toeristen zouden komen ook de jongelui meer in zou zien waarom ze Engels moeten leren. Nu maken ze hier eigenlijk geen gebruik van deze taal en zien de jongelui het nut er niet van in. Alle speeches en uitleg wordt gedaan in het Indonesische. Er wordt wel gedeeltes vertaald maar niet super goed en niet alles dus krijg ik niet alles mee. Als ik het goed begrijp heeft Tapin ook niet zoveel te bieden. Volgens mij alleen een grot ofzo. We gaan hier ook geen excursie naar een bezienswaardigheid doen. Wel krijgen we een boek cadeau maar die is in Bahasa dus geen idee wat ik er mee gaan doen. Daarnaast krijgen we een prachtige show te zien van Kuntaw (Kun Tao), Een vechtkunst die lijkt op Pencak Silat dat op Java voorkomt. In het boek “The Weapons and Fighting Arts of Indonesia” van de schrijver Donn F. Draeger, wordt gewezen op het feit dat het Kun Tao, hoewel historisch moeilijk te traceren, een van de oudste gestandaardiseerde vechtstijlen in Indonesië schijnt te kunnen zijn. Het dateert zelfs uit de tijd dat de eerste Chinezen er zich vestigden, ongeveer 2000 jaar geleden.
Als eerste zien we de jongste studenten die alleen optreden en daarna groepjes oudere die tegen elkaar vechten. Geheimhouding is bij de diverse Kun Tao-stijlen een belangrijk element, Kun Tao is namelijk in de eerste plaats een zelfverdedigingskunst.
Kun Tao bestaat uit 36 delen. Elk deel heeft een aparte vorm en elke beweging heeft een filosofische betekenis. Buiten de delen heeft de Kun Tao ook nog onderdelen, dit zijn aanvals-en verdedigingstechnieken die je in de basisoefeningen terug kunt vinden. De Kun Tao kent ook het gebruik van wapens zoals : Stokkengevecht, mes, zwaard en nog vele andere wapens.
Bij Kun Tao wordt bijna 80% met de handen uitgevoerd. Kun Tao is zeer hard en krachtig en kan in principe niet zacht uitgevoerd worden. Het is erg indrukwekkend. In Nederland schijn je de enige originele school in deze sport in Papendrecht te kunnen vinden. Een overblijfsel vanuit onze kolonisatieperiode.
Op het plafond van het overheidsgebouw zien we de Nederlandse vlag als iemand voor mij gaat vragen waarom die daar is geschilderd blijkt dat het wit geel voorstelt en het een regenboog is. Dus geen connectie met mijn vaderland. Nu waren het de Javanen die mij er op wezen dus ik was niet de enige die in de veronderstelling was dat dit de Nederlandse vlag was.

Inmiddels begint het donker te worden. In Cempaka was het ons al opgevallen dat we een ziekenauto bij ons hebben vandaag maar nu worden we ook begeleidt door een politieauto met zwaailichten en wordt overal de weg voor ons vrijgemaakt. Ik voel me een zeer belangrijk persoon. De weg gaat nu aardig steil omhoog en heeft veel bochten. Jammer dat we nu het donker is niks van de omgeving kunnen zien.
Onze volgende stop is in de buurt van Loksado; De Muara Tanuhi’s Hot Springs. Hier gaan de mannen eerst bidden. Daarna volgen meer speeches en prachtige lokale dansen. Ik moet zelf even mee doen. Bak er natuurlijk niks van. Dus smeer heb gauw weer terug naar mijn stoel.
En je raadt het al. Ook deze regio/gemeente heeft zich uitgesloofd met een enorm buffet. Ik plof bijna uit elkaar. Het grappige is dat we omgeven zijn door een hek en aan de andere kant van het hek stikt het van de lokale bewoners die allemaal aan het aapje kijken zijn. Wat een toeschouwers.

De groep wordt over 2 hotels verdeeld. Sina en ik slapen vannacht samen op een kamer in de Amandit River Lodge. Als we daar aankomen staan de snacks al voor ons klaar. We hebben nog niks gehad toch!.

Om 4 uur loopt de wekker weer af. Het is namelijk een eco tour dus gaan we met de lokale bevolking op pad naar de rubberplantage om te zien hoe zij de bomen melken. Omdat het nog pikdonker is krijgen we allemaal een fakkel en een nummer om te zien of we er allemaal nog zijn onderweg. We gaan echt het oerwoud in voor mij gevoel. Je ziet echt niks. Ik ben veel te bang dat ik struikel en mezelf of iemand anders in de fik steek met mijn fakkel. Het is erg glibberig en geregeld glijden mensen dan ook onderuit. Het laatste stukje naar de plantage is echt super steil. Naar boven lijkt me nog niet eens een probleem maar naar beneden wordt je gelanceerd. Zelfs de gidsen vallen. Dus lijkt het me verstandiger met de meerderheid gewoon vanaf het pad naar het melken te kijken.
Als we terug lopen begint het langzaam aan licht te worden. Nu zie ik pas in wat voor prachtige omgeving ik mij bevindt. Er vliegt een enorme grote vlinder voorbij en ik zie interessante planten en bloemen. De lodge blijkt echt een indrukwekkende locatie aan de rivier met uitzicht op een bergpunt te hebben. Je kunt in Loksado ook trekkingen doen. Ik denk dat ik hier daarvoor ooit nog eens moet terug komen. Kani legt uit dat april/mei de beste maanden zijn. Nu in het regenseizoen is het niet echt geschikt. Nu dat hadden we met de wandeling naar de rubberplantage al doorgekregen.

De highlight van deze trip voor mij is de Bamboe rafting. Dit kun je doen in het plaatsje Muara Hatip, dat aan de Amandit-rivier ligt. Daar liggen de bamboevlotten klaar voor een avontuurlijke tocht over de rivier. Het ministerie van Cultuur & Toerisme heeft vanuit Jakarta allemaal zwemvesten en helmen meegenomen die we eerst krijgen aangemeten. Ik voel me net een Michelin mannetje. Daarna volgt een briefing over de veiligheid. Voor we gaan beginnen wordt eerst gezamenlijk gebeden. Geroutineerde vlotvaarders varen ons gedurende 2 à 3 uur door het ondiepe water stroomafwaarts. We genieten onderweg van de mooie uitzichten over de rivier en het achterland. Het water is niet echt diep of wild. De helm en zwemvest zijn wat overbodig. Je zit op een bankje op het vlot met zijn tweeën. Je moet er wel rekening mee houden dat soms een golf je (onder)broek naakt maakt. Je valt echt niet in het water en de helm is alleen handig voor de overhangende takken die je misschien te laat opmerkt. De andere toeristen hebben deze bescherming dan ook niet aan. Ze zijn zeer zuinig op ons want we krijgen zelfs een ambulance vlot maar verplegers mee. Het is vooral erg relaxt.

Na ons derde ontbijtje gaan we de lange rit terug naar Banjarmasin maken. Inmiddels heb ik met de meeste deelnemers wel een praatje gemaakt en van hun visitekaartjes ontvangen. Ik heb zelf niks bij me. Dit was dan ook niet gepland.
Terug in Banjarmasin worden we voor het gouverneursdiner van die avond uitgenodigd. Eh wat moet ik aan. Ik heb alleen backpack kleding met veel afritsbroeken bij me. Ze zeggen dat te weten dus Casual Smart is het kledingsadvies bij voorkeur in de lokale batikkleding. Nu die heb ik niet en ook geen tijd meer om te kopen. Dus moet het voor deze keer maar mijn linnen broek met een zwart net T-shirt worden.

Tijdens de avond worden en natuurlijk weer gegeten, gespeecht en gebeden. Nu krijgen we prachtige lokale dansen en kleding te zien. Wederom kom ik er niet onderuit om even mee te dansen. Lekker houterig maar dit keer wordt het opgenomen voor de nationale televisie. Dus misschien heeft het hele land van mijn onkunde kunnen genieten.

Het waren twee fantastische dagen waarin ik dingen heb gezien die ik anders niet had kunnen meemaken. Daarnaast heb ik voor de toekomst vele contacten gelegd waar ik hopelijk nog eens gebruik van kan maken. Wel heb ik door dat ze hier het woord ecotoerisme eigenlijk meer gebruiken voor buiten toerisme en niet echt ter bescherming van de natuur.