Causeway Coastal Route

dag 1

What's the craic? - zo herinner ik me Owen. In december 2000 ontmoette ik niet alleen Wilma, maar ook Owen en Peter uit Ierland. Het was een erg leuke tijd daar in Melbourne, in the Nunnery. We spraken af dat we elkaar ooit weer eens zouden opzoeken. Nu was Owen een aantal jaren (vier?) geleden naar Nederland toe gekomen. En nu gingen Wilma en ik naar Noord-Ierland, onder andere dus om Owen een bezoekje te brengen.

Op donderdag 3 april namen we een vlucht van Aer Lingus richting Belfast. Volgens de Lonely Planet begint net buiten Belfast 1 van de mooiste autoroutes te wereld De Causeway Coastal Route. Na het kijken van deze website http://www.causewaycoastandglens.com/ was ik om. Daar moest ik naar toe. En wij waren niet de enigen die besloten hadden om de Route te volgen. Dat bleek wel toen ik een bekende zag, Wilma nog vragen ken je hem van school of werk. Ze letten namelijk niet echt op en ik wist eigenlijk niet waar ik hem van kende. Wilma enkele minuten later "Hee, da's die gozer van Campinglife!". De hele Campinglifecrew bleek mee te vliegen naar Noord-Ierland. Ow ken ik hem daarvan. En ik heb dat programma nog nooit gezien.

Aangekomen in Noord-Ierland op het 'grote' internationale vliegveld van Belfast, vroegen we of hij met ons op de foto wilde. Wat een leuke, aardige vent!
We waren natuurlijk wel nieuwsgierig waar ze heen zouden gaan, kregen we als antwoord "Ierland". Ja, leuk hoor, maar daar zijn we al.. Lekker goed voorbereid Sander! Hij had trouwens wel een erg leuke en aardige neef.

In plaats van de Ford Ka die we besteld hadden, mochten we in een Peugeot rijden. Wel een leuk bakkie, maar beetje plastic fantastic van binnen en in het donker een rode hoerentent. Hij had een beetje moeite om in z'n twee de heuvels op te rijden..

Maar goed, wij op weg. Het zonnetje scheen lekker, prachtige omgeving, heerlijk gewoon! Er stond wel een beetje een fris windje, maar was goed te doen. We hebben lekker genoten van het uitzicht op de zee en de groene heuvels.
De Causeway Coastal Route staat ook bekend om de mooie glenns, dus konden we het natuurlijk niet laten om toch nog even een wandeling te maken. Tijdens de wandeling ook nog mooie watervalletjes gezien (Glennariff Forest Park).

Tegen vijven waren we zo moe dat we geen zin meer hadden om nog even snel de Carrick-a-Rede rope bridge te gaan bekijken, dus zijn we doorgereden naar het hostel in Whitepark Bay. Het hostel bleek op een erg mooie locatie te zijn. Prachtig uitzicht vanuit de living room op de zee.
http://www.northantrim.com/white_park_bay.htm

Na een verfrissende douche (ensuite op onze 'eigen' kamer!) zijn we naar de pub in Ballintoy gegaan en heb daar een heerlijke steak naar binnen gewerkt. Veel was er niet in Ballintoy: twee pubs, een hotel/hostel en een giftshop, haha. Gelukkig waren we niet de enigen in de pub, maar het was een rustige avond.

dag 2
De volgende dag begon met een waterig zonnetje waar we tijdens het ontbijt van konden genieten. Zodra we echter de auto instapten om naar de Carrick-A-Rede Rope Bridge te gaan, vielen de eerste regendruppels uit de lucht en ging er ook een flinke wind waaien.

Ook al regende het en waren onze jassen niet helemaal waterdicht; gelukkig waaide het niet hard genoeg om de touwbrug te sluiten, dus we lieten ons niet kennen en gingen als eerste die dag vol goede moed de brug op. Ik kreeg zelfs nog een compliment, omdat ze zo'n posh raincoat had..

Hee, wie hebben we daar: een paar gasten van de Campinglife crew. Maar nee, ze gingen in de regen niet filmen. Wat jammer nou. Zij hadden gehoord dat het de hele dag zou gaan regenen, maar wij hadden een hoopvoller bericht doorgekregen, dus - optimisten als we zijn - gingen maar van het beste uit.

En jawel hoor. Nog een paar regendruppels gehad bij de meer dan mooie Giant's Causeway, maar daarna klaarde het toch echt wel op. Trouwens wel goed dat we eerst bovenlangs zijn gelopen, zodat we de 621 treden naar beneden konden nemen. Ook fijn dat ze dat niet van tevoren aangeven Ach ja, we waren inmiddels al wel gewend dat de wegbewijzering niet zo luxe is als in Nederland.

En inderdaad klaarde het in het begin van de middag op, het werd zelfs nog heet in de auto! Ook al waren we eventjes verkeerd gereden (waar zijn die borden toch wanneer je ze nodig hebt), hebben we toch wel eventjes een mooi lunchplekkie gevonden

En ja, zo'n korte tijd om zoveel te willen zien, dat kan niet goed gaan, zodat we hebben besloten om niet naar Mussenden Temple te gaan, maar in plaats daarvan de Dark Hedges te gaan opzoeken. En dat is ons zowaar gelukt! Moesten we nog wel even in de file staan in Ballymoney. Daarna erg genoten van de boerenlandweggetjes en de lammetjes in de wei, met hun mooie zwarte kopjes en pootjes.

Na een scenic detour te hebben genomen, kwamen we bij de Beaghmore Stone Cirkels uit, gelegen in een mooie omgeving. Niet zo spiritueel als Stonehenge, maar toch wel apart.

Na waarschijnlijk veel te hard te hebben gereden op de motorway kwamen we in Befast uit. Uhm.. Brenda, waar moeten we heen? (Wilma reed en dus was ik automatisch degene die de kaart moest lezen). Na wat rondjes en heen en weer gereden te hebben, vroegen we aan een zeer behulpzame taxichauffeur hoe we dan toch eindelijk bij dat hostel terecht zouden kunnen komen. Oh zitten we daar op de kaart. Ik dacht dat we hier ergens waren. En ja hoor, na nog een keertje verkeerd te zijn gereden, kwamen we dan toch eindelijk bij het hostel aan.

Na onze spullen in onze kamer te hebben gebracht, doken we gelijk het 'nachtleven' van Belfast in, althans, zo leek het met al die opgedofte en verklede mensen op straat. Die gingen gewoon naar een of ander feestje in een kroeg. Laten we eerst maar eens eten scoren. Bij een van de plaatselijke Chinese take-aways gingen we naar binnen, het zag er namelijk nog best druk uit. Later bleek dit de 'stamkroeg' van een paar oversized taxichauffeurs te zijn.

Moe dat we waren, zijn we niet meer de kroeg ingedoken, maar lekker gaan slapen. Morgen immers Belfast gaan verkennen!