De Bishnoi en Jain Religie

Vanaf Jodhpur begint onze reis door India per auto met privé chauffeur. Onze chauffeur heet Amar en zal ons in iedergeval van Jodhpur naar Mount Abu en Udaipur brengen. Onderweg naar Mount Abu hebben we drie punten aangekruist in de Lonely planet die we willen zien. Als eerste willen we een Bisnoi village zien. De Bishnoi religie is in de 15e eeuw gesticht door Jambheshwar en de Bishnoi leven volgens 29 regels. Een aantal van die regels zijn geweldloosheid, vegetarisme, bescherming van dieren en bomen, dagelijkse hygiëne, niet stelen, niet liegen en geen alcohol of drugs gebruiken. De Bishnoi zijn een vredelievend volk en leven een met de natuur. De mannen dragen altijd witte kleding en witte tulbanden terwijl de vrouwen juist heel kleurrijk gekleed zijn en prachtige sieraden dragen. Veel Bishnoi vrouwen hebben een ring door hun neus in de vorm van een waaier. We rijden wel een uur rond en zien veel kleine weggetjes maar geen dorp. Toch moet het dorp in de buurt zijn geweest want we hebben wel het Guda Lake, een meer in de omgeving van het dorpje gevonden. Hier spotten we verschillende zeldzame vogelsoorten en er zitten ook twee Bishnoi mannen. Maar eigenlijk was ik vooral geïnteresseerd in de kleding en het uiterlijk van de vrouw die we dus niet gezien hebben. Maar de vogels in het meer waren prachtig. Vlak voor bij het meer zagen we ook gazellen (chinkara’s) en Antilope (blackbuck’s) die door de Bishnoi beschermd worden. We hebben het dorp dan wel niet gezien maar het was weer eens wat anders dan tempels.

Van de Bishnoi’s gaan we op weg naar de Om Bana tempel ook wel de motorbike tempel genoemd. Hier willen we alleen maar een korte fotostop maken. Het verhaal is dat Om Bana hier tegen een boom aan reed en overleed. Zijn motor werd meegenomen naar het politiebureau maar op mysterieuze wijze keerde de motor weer terug naar de plek van het ongeluk. De politie dacht dat het een grapje was en nam de motor weer mee naar het politiebureau maar de volgende dag was de motor weer terug gekeerd naar de onheilsplek. De bewoners van het dichtbijgelegen dorp hebben toen een platform voor de motor gemaakt. Nu komen er ontiegelijk veel Indiërs hier bidden voor o.a. een veilige reis. Aan de overkant van de straat zijn enorm veel kleine zaakjes waar je bloemen en wierook kunt komen. Daarnaast is de boom helemaal versierd met o.a. armbanden en sjaaltjes. Als wij arriveren zijn er veel mensen aan het bidden en muziek maken. Iemand komt naar ons toe om een rode stip op ons voorhoofd te zetten als we weg duiken levert dat veel gelach op en de man maakt er een spelletje van om achter ons aan te komen. Het geheel was apart en erg indrukwekkend en zeker de moeite waard om even je benen te strekken. Want hierna hebben we een paar uur voor de boeg voor we in Ranakpur zijn.

De Ranakpur Jain Tempel werd tussen het einde van de veertiende eeuw en het midden van de vijftiende eeuw gebouwd in opdracht van Rana Kumbha. Eigenlijk is het een complex van verschillende kleinere tempels, maar de belangrijkste is Chamukha Tempel. Ook enkele minder grote tempels in het complex zijn echter zeker het bezoeken waard.
Het voornaamste kenmerken is het witte marmer. De tempel heeft zo'n 1444 pilaren, waarvan er niet twee hetzelfde uitzien: alle pilaren zijn voorzien van unieke steensculpturen.
Deze tempel in Ranakpur is de grootste Jain tempel van India, en één van de vijf heilige plaatsen in India voor de aanhangers van het Jaïnisme. Een beetje Jain eet geen vlees, een hele Jain draagt geen leer, en een extreme Jain veegt de straat voor zijn voeten zodat hij maar niet op een mier stappen zal. Die extreme Jain zul je dan ook niet in een bus aantreffen, want die schept te veel muggen. Ik heb vandaag een rokje aan en daarmee mag ik niet naar binnen ook niet als ik er een sarong er omheen bidt die tot mijn enkels komt. Ik moet dus een broek huren of een jurk. Aangezien ze er niet erg fris uit zien ga ik voor de jurk want die gaat tenminste over mijn kleding heen. Alleen lijkt hij wel erg om de pyama van je oma. De kaartjesverkoper blijft er maar op hamer dat ik hem wel moet terugbrengen anders krijg ik mijn borg niet terug. Hij denk toch niet echt dat ik zo’n soepjurk wil houden! We hadden al geen leer meegenomen naar de tempel want dat mag niet mee naar binnen. Maar bij deze tempel zijn ze nog wat strenger er mag ook geen water of etenswaar mee naar binnen dat kunnen we later weer terug krijgen als we het complex verlaten. De tempel is prachtig maar in het midden wordt ik tegengehouden door een klein jongetje. Alleen mensen die het geloof aanhangen mogen verder en ik als blanken val daar natuurlijk niet onder. De tempel is voor het grootste gedeelte gevuld met schoolkinderen. Bij de kleinere tempels is het veel rustiger en hebben we ook wat aansprak van Indiërs die willen weten of mijn soepjurk de nieuwe mode is. Een leuk en gezellig gesprek. Van Ranakpur is het echter nog een 3 uur naar Mount Abu dus moeten we helaas weer verder. De route is echter prachtig. Wat een mooie omgeving. We maken nog even een fotostop bij een dorpje waar kamelen op de weg lopen. De chauffeur vind het maar raar dat wij in Nederland geen kamelen hebben. Hier zitten ze overal. Een gedeelte van de weg naar Mount Abu gaat over een brede snelweg met in het midden allemaal kinderen die groenten en fruit verkopen. Als je niet uitkijkt springen ze zo voor je auto. Het laatste stuk gaan we de berg op. Lekker veel haarspeld bochten en dus blijven ze maar toeteren. Gelukkig is het donker geworden en kunnen we de afgrond niet zien. Als we Mount Abu binnen rijden zien we als eerste een verlichtte eifeltoren. Benieuwd wat dit gaat brengen.