Mount Abu Hillstation

Mount Abu is de vakantieplek voor de Indiërs. Je ziet hier minder buitenlandse toeristen dan in de andere plaatsen die we bezocht hebben. Mount Abu is de hoogste berg van het Aravalligebergte in Rajasthan. De hoogste piek is de Guru Shikhar met 1722 meter. Mount Abu wordt ook wel 'een oase in de woestijn' genoemd, omdat er zich veel rivieren, meren, watervallen en groenblijvende bossen bevinden. Ons hotel ligt op 1220 meter in de stad Abu, die daarmee de enige hillstation van Rajastan is. Je merkt hier meteen dat het een stuk koeler is. We hebben hier gewoon een vestje nodig. Eigenlijk wel lekker dat je niet meteen alweer begint te zweten als je onder de douche vandaan komt. Op de berg ligt ook het Mount Abu Wildlife Sanctuary. De aanwezigheid van dit wildreservaat is de reden dat Nanda en ik hebben besloten naar Mount Abu te gaan in plaats van naar Pushkar. In de meeste plaatsen draait alles om tempels. Wij willen daar wat afwisseling in brengen.

In het wildreservaat zijn verschillende wandelingen mogelijk van een aantal uur tot een aantal dagen. Er wordt voor je eigen veiligheid aangeraden om een gids mee te nemen. Daarom hebben wij de lokale gids en slangenvanger Charles ingehuurd. Met hem hebben we een geschikte route uitgekozen gebaseerd op onze gezondheid en vooral schoenen want deze ene keer heb ik mijn bergschoenen thuisgelaten en zal ik het met mijn Teva’s moeten doen. Vanwege de hitte zijn we om 6.45 uur vertrokken. We hebben er voor gekozen te starten bij Trevor’s Tank. Een klein meertje waar je kunt genieten van de diverse vogels, planten en krokodillen in het water. We hoppen tijdens onze wandeling een lippenbeer of bahloe (sloth bear) te zien die hier veelvuldig voorkomt en soms ook in de stad zelf te bewonderen is. Onderweg naar Trevor’s Tank zien we op het pad verse berenpoep. Onze gids Charles geeft ons geregeld uitleg over de diverse planten die we zien. Vanaf Trevor’s Tank gaan we van het begaande pad af de bush in. We horen en zien nu veel Lumurs (aapjes). We klimmen uiteindelijk naar 1400 m waar we een geweldig uitzicht hebben. Het is hier zo stil alleen maar vogeltjes en geen getoeter. Het lijkt of we niet meer in India zijn. Ik geniet van de rust. Charles is erg spiritueel ingesteld dus tijdens onze rustpauze filosofeert hij wat af met Nanda, terwijl ik geniet van het vogelgezang en de prachtige omgeving. Als we weer iets afdwalen komen we langs een nomadenwoning in de rotsen. Daarna klimmen we op een ander punt weer omhoog. Terwijl Charles bushtea voor ons maakt zien we op een tegenoverliggende rotspunt de nomadenvrouw en haar kudde koeien. Als we na de thee aan de terugtocht beginnen haalt de nomadenvrouw ons opeens in. Zo stond ze nog mijlen ver op een andere rots en nu is zo ons al voorbij. Zij doet dit waarschijnlijk ook dagelijks en wij stadsmensen zijn dat in Nederland überhaupt niet gewend. Na 5 uur zijn we weer terug in het hotel. Een beer hebben we niet gezien maar ik had deze prachtige wandeling niet willen missen en neem me voor ooit nog eens terug te gaan met mijn bergschoenen.

We kunnen Mount Abu natuurlijk niet verlaten voordat we ook de andere bezienswaardigheden van het stadje hebben bekeken. We beginnen bij de jaïnistische Dilwara-tempels; een tempelcomplex uitgesneden in wit marmer, gebouwd tussen de 11e en 13e eeuw. De oudste tempel van dit complex is de Vimal Vasahi-tempel uit 1031, die werd gebouwd door Vimal Shah en gewijd is aan de eerste jaïnistische Tirthankars. Een andere belangrijke tempel is de Lun Vasahi-tempel uit 1231. Bij de ingang geven we onze schoenen in dit maal ook de fotocamera’s in bewaring. We mogen hier geen foto’s maken maar wel overal kijken. Het snijwerk is hier veel fijner en mooier dan in Ranakpur. Ik ben erg onder de indruk. Van de tempels gaan we naar een andere populaire bezoekersattractie het Nakkimeer. Hier krioelt het van de toeristen die in een bootje over het meer willen roeien of fietsen. Er zijn overal stalletjes met etenswaar waaronder o.a. popcorn en erg roze suikerspinnen. Ze geven nog net geen licht. Ik klim nog even naar Toad rock. Wat een smerig pad, overal ligt poep en rotzooi. De rots is niet zo interessant maar het uitzicht is wel de moeite waard.

Onze laatste attractie is Sunset point. Bij aankomst blijkt dat de auto niet verder mag en je de laatste kilometer moet lopen. Nu hebben we na de wandeling in het reservaat wel al genoeg gelopen. Maar we besluiten ons toch een kijkje te gaan nemen. We kijken hier echt de ogen uit. Wat een kermisattractie. Je kunt namelijk als je niet wilt lopen je laten brengen per paard. Dus overal zie je dikke Indiërs op een paard zitten en zodra die op de bestemming zijn afgeschermd racen de paardeneigenaren terug voor een nieuw lading. Maar dat is nog niet het enige er zijn ook hele kleine karretjes met twee bankjes tegenover elkaar waar je op kunt zitten. Hierin worden dan zoals altijd in India meerdere mensen in gepropt. Deze karretjes moeten vervolgens met hun lading de berg opgeduwd worden. We zien veelal jongeren kinderen deze karretjes duwen. Nanda en ik besluiten een handje te helpen als ze niet meer vooruit komen. Als wij het karretje met de dikke dames gaan duwen levert dat veel bekijks en lachende gezichten op. Ook hier staan weer overal kraampjes met maïs, pinda’s, popcorn en suikerspinnen. Verder verkopen ze wintermutsen en lelijke souvenirs. Het is vandaag mistig dus de zonsondergang is niet echt te moeite waard. We blijven dus niet lang op het platform wachten. We zijn blij dat we toch even zijn uitgestapt alhoewel eigenlijk geen puf meer hadden. We zijn weer een enerverende ervaring rijker.