Mopti-Sevare

Lange reis naar Sevare. Onverwachts goede weg (geasfalteerd en zonder al te veel gaten. Later nog even gestopt bij een dorpje. Het was daar wel erg stoffig en de armoede straalde er van af. Desondanks werden we allervriendelijkst ontvangen door het dorpshoofd, aan wie je altijd even toestemming moet vragen om in het dorpje te mogen rondlopen. Ook weer erg veel kinderen in dit dorp. Niet zo vreemd als je bedenkt dat een gemiddelde Malinese vrouw zo'n 8.6 kinderen krijgt. Wel is het zo dat de zuigelingen- en kindersterfte in dit land erg hoog is. Sevare blijkt een vrij rustige plaats te zijn, waar buiten de accommodaties en restaurantjes niet zoveel te beleven valt. Het is wel een goede uitvalsbasis voor het hectische Mopti.

JP mijn collega blijkt ook in het hotel te slapen samen de kroeg (restaurant) ingedoken om bij te kletsen en de volgende dag samen opgetrokken. De enige dag die ik zonder de groep doorbreng. Veel handjes geschut van contactpersonen en bekenden en op kraamvisite. Een schattige baby heeft hij gekregen. Helaas spreek ik geen Frans dus de conversatie met de moeder is minimaal.

We horen in de verte muziek en besluiten eens te gaan kijken. Het blijkt een officiële overhandiging van de sleutel van een huis te zijn aan een gehandicapte jongen. Door de Fondation Stichting onder leiding van Willem Snapper. We worden uitgenodigd om op de eerste rij plaats te nemen. Het wachten is op de nationale televisie zender en dan zal de Gouverneur van de regio arriveren. Het lijkt wel of we ere gasten zijn. Wij worden steeds gefilmd een hoge ome in het leger en de gouverneur komen ons de hand schudden. De speech is in Frans en Bambara van beide heb ik geen kaas gegeten. Na het doorknippen van het lintje nemen we even een kijkje in het huis. De halve ochtend is al om als we naar Mopti vertrekken per scooter.

Mopti is een oude stad aan de samenloop van de Niger en de Bani. Het is oorspronkelijk een Bozo-dorp (=vissersvolk) dat pas in de franse tijd deze vorm kreeg en belangrijk werd als havenstad in de Nigerdelta.

In Mopti weer handjes schudden met onze contactpersoon Alkay van de pinas bood. Even een lekker saté-tje en van gebakken bananen gegeten. Helaas krijg ik deze reis vooral toeristen maaltijden te eten omdat ze bang zijn dat we ziek worden.

Eenmaal aangekomen in de haven wacht je een bijzonder schouwspel. Met volledig volgestouwde (met mensen, koopwaar, geiten enz.) bootjes arriveert men in de haven om enerzijds spullen te verkopen en anderzijds weer van alles en nog wat in te kopen voor de dorpen waar ze vandaan komen. Resultaat is een grote mierenhoop van bootjes, mensen, allerlei handelswaar, kippen, schapen, ezelskarretjes, grote stukken zout en wat je verder nog kunt verzinnen. Het leuke is ook dat je allerlei bevolkingsgroepen door elkaar ziet, met elk hun eigen soorten kleding, hoedjes e.d. Kun je uren naar zitten kijken wij doen dat vanaf het relaxte terras van bar Bissap.

Markant is de Grote Moskee in de oude stad, heel karakteristiek van leem; helaas is het bovenste deel tegenwoordig bepleisterd met cement: het oogt niet echt! De vrouwenmarkt is bijna afgelopen als JP en ik er aankomen.
Heel toevallig waren er op de eerste verdieping van de markt een aantal souvenirwinkeltjes gevestigd, waar we toch nog maar even hebben rond gekeken we waren beide aardig gaar. Ik heb nog een prachtig Malineese Picasso aangeschaft die jullie binnenkort bij mij thuis aan de muur kunnen bewonderen. Terug in Sevare even opfrissen voor we ’s avonds naar een afscheidsetentje van 2 Amerikaanse piloten in het restaurant Makan te gaan. Daarna moet ik mijn bagage nog scheiden voor de Dogon-trekking. Tijdens het etentje krijg ik van onze contactpersoon Alkay een ketting. Volgens JP is dat heel normaal. Daarom accepteer ik hem maar ik weet eigenlijk niet goed wat ik ermee aanmoet.