Les Misérables

Op donderdagavond na het werk vlieg ik samen met Linda naar Londen Stansted. Het doel van deze reis is de musical Les Misérables, gebaseerd op het gelijknamige boek van Victor Hugo uit 1862, te zien op West End. Al weer 25 jaar wordt deze musical hier vertoond. Ik heb hem al eerder gezien in 1995 toen ik in Southampton woonde. Linda is echter nog nooit in Londen geweest dus naast een bezoek aan het theater gaan we ook nog wat aan sightseeing doen. We hebben een betaalbare slaapplaats gevonden in de Carr-Saunders Hall op Fitzroy Street dichtbij de Telecom Tower. Deze locatie is aardig centraal. We komen hier rond middennacht aan. Het is in het gebouw snikheet. Dus eerst die dekbedden van het bed af daar ga ik nu echt niet onder liggen en dan hup de benen gestrekt. De rest komt morgen wel.

Omdat wij komen voor de musical gaan we na het heerlijke uitgebreide ontbijt als eerste richting Leicester Square om kaartjes voor die avond te bemachtigen. Onderweg brengen we eerst nog even een bezoekje aan Foyles, een van de beste en grootste boekwinkels van Engeland. In de boekwinkel brengen we voor we verder gaan ook nog even een bezoekje aan het toilet. Hiervan kun je gratis gebruik maken en de zwervers weten dit. Een dame is zich aan het omkleden om de wc een ander staat zich te wassen. En dit is niet alleen bij de dames bekend in de lift komen we een heer tegen die zo heerlijk ruikt en ook al onderweg is naar het kleine kamertje. Ja dit is Linda haar eerste indruk van Londen. Maar het wordt wel beter.

Op Leicester aangekomen blijkt dat het hier stikt van de ticketshops. Welke moeten we nu hebben we kiezen er maar 1 op goed geluk. Nu blijkt dat les Miserables nog elke avond is uitverkocht en zeker in de weekenden dus veel korting is er niet te verkrijgen. Maar we hebben kaartjes voor vanavond en dat is de hoofdzaak. Nu is het tijd om te ontspannen.

De temperatuur is al aardig gestegen omdat Londen niet gewend is aan deze hitte hebben ze bijna nergens airco. Een uitzondering daarop is de National Gallery. We besluiten daar ter afkoeling als eerste een bezoek aan te brengen. Het museum biedt een zeer volledig overzicht van de West-Europese schilderkunst uit de periode tussen 1250 en 1900. De toegang tot het museum is gratis. De National Gallery bezit werken van onder andere: Leonardo da Vinci, Pieter Pauwel Rubens, Rembrandt van Rijn, Johannes Vermeer, Frans Hals, Quiringh van Brekelenkam, Hendrick ter Brugghen, Dirck Hals, Meindert Hobbema, Vincent van Gogh, Titiaan, Sandro Botticelli, Jan van Eyck, Willem Drost, Nicolas Poussin, Claude Lorrain, Claude Monet, Pierre-Auguste Renoir, Diego Velasquez, John Constable, William Hogarth, William Turner, Joseph Wright en Leon Hofstede.
Bovenaan mijn lijstje staat de Zonnebloemen van Van Gogh. Dit schilderij hebben wij met behulp van het personeel al vrij snel gevonden. In het museum is het een drukte van jewelste. Nu we hier toch zijn wil ik de andere toppers die beschreven zijn in mijn reisgidsje ook wel zien. We gaan dus verder op zoek. Er hangt een prachtig schilderij van waterlelies met een Japanse brug van Monet. Maar mijn oog valt vooral op de drukte rond het schilderij van Georges Pierre Seurat. Hij legde zich toe op de theoretische grondslagen van de kleurwerking. Zijn techniek van de weergave van licht door gebruik te maken van kleine penseelstreken met contrasterende kleuren werd bekend als pointillisme of divisionisme. Zijn theorie dat de kleine stippen zich van enige afstand bezien in het oog van de toeschouwer vermengen, toetste hij voor het eerst in het grote doek La baignade à Asnières (1883-1884), waarbij de kleuren zelf nog wel gemengd waren. Ik had nog nooit eerder van hem gehoord maar was erg onder de indruk van dit schilderij. We gaan lekker met ons lijstje. Afgelopen december hebben we de Mona Lisa gezien dit keer is het de Maagd en kind met St. Anne en Johannes de Doper van Leonardo da Vinci. Een prachtige tekening met weinig kleur. We lopen via de zelfportretten van Rembrandt naar het café even een rustpauze voor onze hersens en benen. Daar zijn we wel aan toe en wat vocht is ook nooit weg. We willen voor we verder Londen intrekken nog 2 schilderijen zien. Venus voor de spiegel van Diego Velázquez en Venus en Mars van Sandro Botticelli. De laatste blijkt het moeilijkste te vinden te zijn om dat hij voor een tijdelijke tentoonstelling over kopieën verplaatst is naar de kelder en dus niet op de normale plek hangt. Er valt nog veel meer te zien maar voor deze keer is het genoeg geweest.

Je bent niet in Londen geweest als je de Big Ben niet hebt gezien dus lopen we via de Horse Guard richting het Parliament House. Het valt mij op dat je tegenwoordig niet meer Downing Street kunt in lopen. Er staan nu hekken. Tijdens mijn vorige bezoek aan Londen kon dat nog wel. We denken nog even na over een bezoek aan Westminister Abbey. Maar het gaat bijna dicht en het is vrij prijzig dus voor vandaag slaan we dat maar over. Daar is hij dan de Big Ben. Big Ben is de naam van de grote slagklok die in de toren van het Palace of Westminster hangt. Ten onrechte wordt vaak de gehele klokkentoren van het gebouw, die eigenlijk "Saint Stephan's tower" heet, Big Ben genoemd. Ik moet zeggen dat ik dat ook altijd doe. De klok is een van de zwaarste ter wereld. Big Ben is genoemd naar de politicus Sir Benjamin Hall (1802-1867) die vanwege zijn rijzige gestalte Big Ben werd genoemd. De grote klok werd geïnstalleerd in 1858. Op een plein aan de overkant ligt een menselijke zonnewijzer en warempel het werkt als ik de instructie opvolg en op de juiste plek ga staan geeft de schaduw van mijn lichaam de juiste tijd aan. Wat uniek.

Tijd voor een ijsje op de South Bank. Hier valt altijd wat te beleven. De London Eye draait zijn rondjes en vandaag valt de wachtrij mee. Maar wie wil er dan ook in deze hitte in zo’n vissenkom zitten. Ik in ieder geval niet wat een hitte. Nog even een terras stop op een van mijn favoriete plekjes van Londen “Covent Garden’. Ik kan hier uren rondhangen en naar het straattheater kijken. Dan duiken we de Pizzahut in even snel iets makkelijks eten want de musical gaat zo beginnen.

Les Miserables is vertaald in 21 talen heeft in 42 landen en 291 steden gedraaid. Op dit moment draait hij op West End in het Queen’s Theater op Shaftesbury Avenue. Het blijkt dat we helemaal bovenaan op de achterste rij zitten. Het is een prachtig oud theater. Er wordt begonnen met het opnoemen van de cast. Vandaag wordt Cosette gespeeld door Camilla Kerslake dit schijnt bijzonder te zijn maar als de vertolker van Marius genoemd wordt gaan alle dames uit hun dak. Nick Jonas van de Jonas Brothers speelt deze rol. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit van hem gehoord maar ik heb na de show wel even gegoogled wie hij dan wel wezen mocht. Ik had hem in ieder geval ouder ingeschat dan hij in werkelijk is. Het is een prachtige voorstelling. Omdat wij zo hoog zitten kunnen we over het decor heen kijken en vaak aan de achterkant de castleden zien weglopen terwijl ze dood zijn. Een erg aparte ervaring. Het was zeer zeker de moeite waard. Na de voorstelling gaan we via de achteruitgang naar buiten we komen er haast niet door want de uitgang zit naast de deur waar de cast naar buiten komt en daar staan al genoeg groupies te wachten op een handtekening.
Wij lopen rustig aan terug naar ons hotel, deze is makkelijk te lokaliseren omdat de BT tower overal bovenuit steekt. Voor vandaag is het genoeg geweest. Op de trap van het gebouw drinken we nog wat. We zijn op maar hebben eigenlijk nog niet de behoefte om de hitte van de slaapkamer op te zoeken.