Nog meer vulkanen en heet waterbronnen

Mijn tweede dag in Malang heb ik besloten naar de heet waterbronnen van Cangar. Volgens de LP een angkot (busje) naar Batu nemen en daar overstappen op een andere Angkot. Vanaf de splitsing zou het dan 2 km lopen zijn. Nu dat blijkt dus helemaal niet te kloppen. Ik was lekker aan de wandel geslagen maar na meer dan 2 km dacht ik gaat deze weg wel ergens heen. Op dat moment stopte er een Indonesische gezin of ik mee wilde rijden. Nu een gezin met kinderen vertrouw ik wel anders had ik de lift niet aangenomen. Bleek dat de hotsprings wel 10 km verderop waren. Samen met de vrouw naar het aparte vrouwenbad gegaan. Beide waren Engelse leraren. De vrouw was blij dat ze even met mij kon praten. Ze was er pas achter gekomen dat haar man voor de tweede keer getrouwd was en dat zijn 2e echtgenoten nu zwanger is. Ze was heer erg overstuur over maar kan daarmee niet echt terecht bij haar familie of vrienden. Scheiden zou alles kapot maken want haar man zou dan zijn baan verliezen omdat hij geen toestemming voor de tweede vrouw aan haar had gevraagd. Hij vond dat hij juist handelde om deze weduwe te helpen. Ze hoopte dat hij haar gaat verlaten en weer terugkeert bij haar.
Na het heerlijke relaxte bad weer teruggekeerd naar Malang.
'S nachts om 1 uur naar de Bromovulkaan vertrokken. Het aparte aan deze vulkaan is dat het een krater in een krater is. Sinds april mag je alleen nog maar met een jeep naar het uitzichtpunt op de Penanjakan. Deze ligt op 2770m. Als je achterom kijkt zie je door het donker een hele sliert van jeeps de berg op gaan. Het is namelijk weekend dan gaan de Indonesiërs zelf ook op stap. Er zijn maar weinig toeristen op de top maar het krioelt er van de Indonesiërs die een muts ophebben en wanten aan. Nu dat is wel erg overdreven zo koud is het nu ook weer niet. Als de zon doorbreekt beginnen ze met ze alle als gekken te joelen. Erg komisch. Normaal gesproken heb je hier vandaan zicht op de 5 vulkanen: Sundoro, Sumbing, Merapi, Merbabu en Siamet. Vandaag zien we echter alleen mist. Niet het juiste seizoen. We dalen weer af naar de zee van zand.
Je kunt hier kiezen of je per paard naar de voet van de Bromo gaat of per voet. Wij gaan lekker wandelen. De 250 treden naar boven kosten behoorlijk wat zweet. Ik had niet verwacht zo'n wolk uit de vulkaan te zien komen. Ook hier is het een gekrioel van mensen en het is nog niet eens hoogseizoen hoe zal het er dan uitzien. Ik wil het niet weten ik sta ruim 5 minuten in de rij voor ik weer kan afdalen.
Blijkt dat we daarna naar het strand Pasir Putih gaan om te zwemmen. Maar mij was dat helemaal niet verteld dus heb ik mijn zwemkleding in Malang achtergelaten.
Zo als gewoonlijk willen de Indonesiërs weer op de foto met mij dus ik poseer geduldig. Een van de jongeren ligt nog even mijn doopceel hopelijk krijgt hij nu een goed cijfer voor Engels op school.
Vanavond slapen we op een koffieplantage op het IJen plateau. Deze koffie is de duurste van allemaal een of ander beest (civet kat) eet het op en poept de boon dan weer uit en daar maken ze dus die overheerlijke Kopi Loewak of Civetkoffie van. Mij niet gezien.
De weg er naar toe is erg slecht en het noodweer is losgebarsten de modder stroomt de helling af en ook moeten we af en toe stoppen om het water uit de auto te laten stromen. als ik er bijna genoeg van heb zo'n 3 uur door elkaar geschud later komen we op de plantage aan. We krijgen een rondleiding door de fabriek en lopen nog even naar de waterval als ik naast de stapsteen stapt zinkt mijn voet in de modderweg. Niet alleen erg vies maar ook erg heet. Inmiddels is het donker geworden en mogen we nog even de hotspring in. Nu heb ik zo als eerder gemeld niks bij me dan maar in mijn ondergoed. Heerlijk even bijkomen.
De volgende ochtend weer om 4 uur op. Ja dit schijnt een gewoonte te zijn deze vakantie. Ik ben er al aangewend. We gaan de Kawah IJen hike doen. (Ben er net achter dat Kawah vulkaan betekend) De klim naar boven is 3.2km op 1.8 km is een kantoortje waar je thee kunt krijgen etc. De klim is erg steil en het huilen staat me nader dan het lachen. Ik heb echt het idee dat ik er nooit kom. De rest van de groep is al lang boven. Ik eet mijn broodje hagelslag op misschien dat ik daar wat energie van krijg. Eindelijk daar is de stop. Kawah IJen staat bekend om de arbeiders die sulfaat uit de vulkaan halen. Per kilo krijgen ze daar 600 IDR voor. Per keer kunnen ze ongeveer hun lichaamsgewicht tillen zo tussen de 60-80 kilo. Ze lopen per dag 2x de berg op en neer en verdienen per keer zo'm 45.000 idr. Nog geen € 5.
Bij de stop wordt hun vrachtje gewogen. Ik had even het plan om niet verder te gaan maar het tweede gedeelte bleek veel minder zwaar dus ben ik blij dat ik heb doorgezet. Het hele spektakel en het uitzicht waren zeer de moeite waard. Ik neem mijn petje af voor de arbeiders die mij geregeld met hun zware vracht voorbij schieten.
Als we weer beneden zijn gaan we de rest van de groep op de ferry naar Bali zetten ik rij mee terug naar Malang. Dit duurt zo'n 7 uur. Mijn avond in Malang sluit ik af met een massage bij Nuansa Fajar. De bedden staan achterin een winkeltje. De masseurs zijn blinden. Ze moet wel gedacht hebben wat een vreemde vogel want ik spreek geen woord Behasa en schiet af en toe in de lach als ze aan mijn tenen trekt. Mijn hele lichaam komt aan de beurt voor nog geen € 2.50 echt de moeite waard. Morgen vertrek ik naar Klaten waar een schoolvriendin van de eigenares van mijn huidige homestay werkt in een Acupunctuur kliniek voor autistische kinderen. Zij neemt me mee naar Tawangmangu.