Flores en Komodo

Bij het ochtendgloren kom ik in Ende aan en reis meteen door naar Moni. Er blijkt een ceremonie voor de nieuwe priester in Merapele te zijn dus ga ik meteen een kijkje nemen. Ik drink thee met de dorpsbewoners en kijk naar de rehearsels van het dansen en zingen. Dan is het tijd om heerlijk te gaan relaxen op mijn balkon met uitzicht over de rijstvelden. In de Losmen blijkt nog een Nederlands stel te zijn. Gedrieen besluiten we niet met de truck de vulkaan Kelimutu op te gaan maar de wandelroute uit de Lonely Planet te gebruiken. Gewapend met onze zaklantaarns en fototoestellen gaan we om half 3 's nachts op pad. Rond 3 uur komen we een groep Indonesiërs tegen die onderweg zijn naar de markt. Ze willen allemaal graag op de foto maar daar is het natuurlijk veel te donker voor. Onderweg twijfelen we een aantal keren bij splitsingen. Als we langs het tolpoortje komen blijkt deze nog gesloten en kunnen we gratis doorlopen. Als we tegen half 6 bovenaan komen zijn we moe maar voldaan. Helaas worden we nog net ingehaald door de trucks vol met toeristen. Na Sumba is het even schrikken dat er op Flores zoveel toeristen zijn. Om 6 uur kunnen we genieten van de zonsopkomst. De drie meren zijn fantastisch en blijven maar van kleur veranderen. Om 7 uur vertrekt de massa weer en hebben wij Kelimutu voor ons vijfen. Wij vinden de meren rond 9 uur pas op zijn mooist. De wandeling naar beneden gaat sneller en wij verbazen ons erover wat we 's nachts allemaal niet gezien hebben.
Vanuit Moni weer terug naar Ende. Tijdens mijn lunch krijg ik al snel weer de top 5 vragen van Indonesiërs op mij afgevuurd: Wat is je naam?, Waar kom je vandaan?, Ben je getrouwd?, Heb je kinderen ? en welk geloof heb je? Inmiddels beheers ik zoveel Bahasa dat ik deze vragen met gemak kan beantwoorden. 'S avonds blijkt er een feest op het voetbalveld te zijn. Met enkele andere reizigers gaan we daar naar toe. Onze blanken huid valt toch op tussen de circa 2000 mensen. We worden naar de eretribune geleid en mogen plaats nemen achter de Kempala Desa (burgermeester) en krijgen een kartonnen doosje met cakes en water. Het schijnt iets te maken te hebben met studenten van Java maar precies wat wordt ons niet duidelijk. Optredens van kinderen die zingen en dansen wisselen elkaar af. Het publiek gaat uit ze dak als de Dos-qband optreedt. Maar voor alle andere optredens blijft de waardering achterwegen en vallen wij uit de toon als we klappen.

Mijn volgende stop is Bajawa. Ik breng een bezoek aan de traditionele dorpjes Bela en Langa. Deze zijn vooral bekend vanwege de Ngaghu en Bhaga. Ngadhu hebben een parasolvorm en zij staan voor het aantal mannelijke voorouders, de Bhaga zijn huisjes en staan voor het aantal vrouwelijke voorouders. Als we langs een school komen sleuren een aantal kinderen ons de klas in. We bekijken het lesmateriaal en mogen even in de bankjes plaatsnemen. Na de top 5 vragen laten we de les weer verder gaan. 'S avonds wassen we ons in de hotspring van Malanage/Soa. Eigenlijk ben ik naar Bajawa gekomen om de pas uitgebarsten vulkaan (febr. '01) Wawomuda te bezichtigen. Deze staat nog niet vermeld in de meeste reisgidsen. Het is erg moeilijk om er achter te komen waar de vulkaan zich precies bevindt. In het begin kwam ik niet verder dan foto's van het gebied. Maar tot mijn verbazing spreekt een oudere Indonesische man mij in oud Nederlands aan en vertelt me dat ik een gids ka huren in Ngoronale. Wawomuda bevindt zich in een krater en heeft 5 meren; 3 rode, 1 gele en een grijze. Maar wat het meest opvalt is het dode grijze landschap eromheen.
Onderweg naar Labuhanbajo stop ik nog in Ruteng om de spinvormige rijstvelden van Cancar te bekijken. In Labuhanbajo merk je dat er veel toeristen komen. Er zijn veel reisbureau's en souvenierswinkels. Daarnaast is het 'Hello Mister' gehalte weer erg hoog, van Miss hebben ze nog nooit gehoord. Labuhanbajo is het vertrekpunt voor reizen naar Rinca en Komodo.

Samen met Rogier en karin charter ik een boot voor twee dagen. Naast snorkelen willen we een bezoek brengen aan Rinca en Komodo. Om één van de dertienhonderd overgebleven komodo-varanen te bewonderen. Mijn voorkeur gaat uit naar Rinca omdat het minder toeristisch is en er ook andere dieren zoals buffels, zwijnen, apen en herten leven. Op Komodo werd er tot 1994 dagelijks een geit aan de varanen gevoerd voor de toeristen. Daar zijn ze nu mee gestopt omdat de varanen te lui werden. Nu lui en log zijn ze nog steeds. Toch raad ik je aan niet alleen op pad te gaan. Het speeksel van de varaan zorgt voor infecties en een klap van zijn staart is ook niet aan te raden. Wil je een varaan zien zoek dan gewoon de keuken in het dorp op. Daar vindt je vast enkele van deze prachtige huisdieren.
Terwijl wij snorkelen op Pantai Merah (rood strand) bij Komodo wordt onze lunch klaargemaakt. Rogier en Karin wilden graag vis, nu dat hebben ze geweten ook. Één van de prachtige papegaaivissen werd later gefrituurd en wel geserveerd.