Habib Koité & Bamada in de Melkweg

Donderdagavond na het werk ga ik voor het eerst van mijn leven naar de Melkweg. Geboren Amsterdamse maar eigenlijk geen idee waar de ingang zit. Ik ga via het restaurant en café naar binnen dan hoef ik niet te wachten in de miezerige regen.
Ik ben niet de enige die dat idee had want ik raakte meteen aan de praat met een groepje van 4 mensen. Erg gezellig muziek en reis ervaringen uitwisselen.

Wat ga ik dan doen in de Melkweg ik was daar voor een concert van Habib Koité & Bamada.

Wie? Springen ze vroeg mijn moeder nog een paar uur daarvoor. Ik zei: “geen idee”, ik heb ze nog nooit eerder gezien en ken alleen hun muziek en dat vind ik super klinken. Het swingt en ik voel me er relaxt bij.

In de groep zitten:
Habib Koite (vocals, acoustic guitar, flute, maracas);
Boubacar Sidbe (acoustic guitar, harmonica, background vocals);
Keletigui Diabate (violin, balafon);
Abdoul Wahab Berthe (bass, percussion);
Souleymane Ann (drums, percussion) ;
Mahamadou Koné (percussion, tama, dumdum)
De band heeft een eigen website maar volgens mij houden ze alleen de concertagenda bij. www.habibkoite.com

Habib Koité is één van de best verkopende hedendaagse wereldsterren uit Afrika.
Hij mixt klanken uit heel Mali met invloeden uit latin, funk, pop en blues tot aanstekelijke afropop. Zijn muziek is hedendaags, maar geworteld in zijn moederland. Samen met zijn band Bamada staat hij wereldwijd bekend om zijn energieke liveoptreden. Zijn albums ‘Muso Ko’, ‘Ma Ya’ en ‘Baro’ stonden bovenaan op vele wereldmuziekhitlijsten. Zijn nieuwste album 'Afriki' dat vorig jaar verscheen is mijn persoonlijke favoriet.

Maar wat kan ik dan nu verwachten het duurt wel erg lang voordat het eindelijk 21 uur is. Het is enorm druk ik dacht nog wel dat ze in Nederland onbekend waren want je hoort mensen er nooit over. Het blijkt dat er gewoon ook veel bezoekers zijn die altijd naar de wereldconcerten in de Melkweg gaan. Alle muzikanten waren gekleed in traditionele kledij

Habib Koité bleek verkouden uit Dublin terug gekomen te zijn hij is wel aan een vrije dag toe want ging ze gingen de laatste maanden van het ene land naar het andere en weer terug een paar dagen geleden speelde ze nog bijvoorbeeld nog in Eindhoven. Hij zag tegen het concert op omdat alles dichtzat maar bedankt Marja voor de enorme stapel medicijnen maar vooral de super neusspray. Schijnbaar had hij deze nog nooit gezien. De show kon beginnen. Hij was ondanks zijn verkoudheid in topvorm en tokkelde zijn snelle lijnen met soepele vingers. De gitaar volgde het zinderende geluid van zijn stem, maar ging ook wel zijn eigen weg. Hij was in de stemming. Hij trok gekke bekken, danste en kwam regelmatig vlak voor het publiek zijn kunnen tonen. Hij kon zelfs al drie woorden Nederlands: "dank u wel". Tussendoor maakte hij geintjes met het publiek o.a. over het feit dat hij 4 vrouwen mag hebben in Mali. Zijn gitaarspel en zang bleef betoveren. Alleen het verhaal dat hij vertelde over een stel apen op een berg bij Bamako was nogal onduidelijk omdat hij de woorden die hij niet in het Engels wist uit de zinnen wegliet dus kon (moest) je gedeeltes zelf invullen.

Het optreden was een het hechte samenspel van de zes mannen. Ook ieder voor zich stonden ze hun mannetje.
De ondertussen 79-jarige Kélétigui Diabaté de maestro hemzelf valt op het podium niet echt in het oog. Maar hij is de beste balafoon speler die er bestaat. Hij sloeg dromerige herhalende patronen op de balafoon (een xylofoon met kalebassen onder de toetsen). Moeiteloos speelde hij de zanglijnen van habib Koité na, die hem uittestte met steeds lastiger melodieën.

Ikzelf was helemaal weg van Mahamadou Koné, de bespeler van o.a. de talking drum. Door de spanning in het trommelvel te veranderen, varieerde hij de toonhoogte en liet hij het instrument zingen. Door een stel mannen in pak naast mij werd hij de ideale schoonzoon genoemd. Ik vond het wel een lekker ding en zijn spel was fenomenaal. De ritmische uitspattingen lieten niet alleen mij maar het hele publiek uit zijn bol gaan we dansten er op los en vroegen om meer.

De hypnotiserende ritmes mogen van mijn part eindeloos duren als de gitaar van Koité, de talking drum van Mahamadou Koné en de balafoon van Kélétigui Diabaté elkaar omarmen. De opbouw van de meeste nummers is die van een langzaam ontwakende stad, waar het lome ritme aangenaam wordt verstoord door een viool, waar een akoestische gitaar de percussie aanmoedigt en de stem van Habib Koité de uren verbindt. Al na enkele maten weet je dat deze muziek je omhelst. De stemming was ontspannen, maar de temperatuur van de muziek steeg, en de zaal werd overspoeld met een weldadige warmte die regelrecht uit de woestijn leek te komen. Helaas komt aan alles een eind zo ook aan dit geweldige concert. De beste die ik in tijden heb meegemaakt.

In het najaar van dit jaar verschijnt hun nieuwe album. Ik kan niet wachten tot ze weer in de buurt zijn. Waarschijnlijk 5 mei in Leeuwarden. Helaas moet ik overdag werken ben al lang geen student meer die het bevrijdingsfestival kan bijwonen. Tot die tijd geniet ik van de filmpjes die ik zelf heb gemaakt deze kun je op mijn hyves pagina bekijken.