Diwali

Onze laatste dag in Varanasi is aangebroken nadat we redelijk hebben uitgeslapen. En jawel, we hebben geen programma voor vandaag behalve winkelen!!!
We lopen na het ontbijt naar de Mall in de buurt en we hopen daar wat leuks te kunnen scoren. Maar helaas, de helft staat leeg en de andere winkeltjes zijn puur alleen kleding of tassen of schoenen. Dat was niet wat wij hadden verwacht. Bij Mc Donalds even wat gedronken en overlegd wat we willen doen.
Zo zou de dag nog wel eens erg lang kunnen duren....
Het verlossende telefoontje van een oud collega van mij biedt de oplossing. We spreken bij haar thuis af rond 18u. Ze woont bij de Assi Ghat welke wij nog niet gezien hebben en dan missen we alleen nog de grootste Burning Ghat om te bezichtigen dus die besluiten we eerst te doen.

Met de tuctuc rijden we zo ver mogelijk richting de Manikarnika Ghat. Het laatste stuk is het weer dwalen door smalle straatjes waar de armste kasten wonen. Dit keer hebben we geen gids en lopen we op goed geluk richting de rivier kant. Met wat aanwijzingen van de mensen in de straatjes en het passeren van een koe, die letterlijk de straat blokkeerde, komen we bij de belangrijkste Ghat m.b.t. de crematies. Hier vinden talloze crematies plaats en op afstand kijken we wat er allemaal gebeurt. Door de vuurstapels is het nog eens heel wat graden heter en ik heb zelfs het zweet op mijn knieën staan.

Doordat het een doolhof is van straatjes achter de Ghat's lopen we via de rivierkant terug tot weer een herkenbare omgeving. Onderweg komt er een kudde buffels de trap af gelopen en daar doe ik graag een stapje voor opzij. Ze gaan precies naar de plek waar ze steeds gewassen worden en de kleine buffeltjes huppelen vrolijk mee. Ze gaan helemaal onderwater op de kop na. Weer een Ghat verder zijn de mensen aan het baden en zo wisselen de taferelen zich af.

Tegen 17u gaan we opzoek naar een tuctuc die ons richting de laatste Ghat brengt en daar laten we ons verleiden door kinderen om bootjes met bloemetjes en een kaarsje te kopen om op de Ganges los te laten. Ach, het is tenslotte Diwali en de kinderen zijn leuk, niet vervelend. Diwali is het feest van het licht is. Overal worden lichtjes opgehangen en de rijken houden zich niet in. De armen hebben slechts 1 rijtje verlichting of helemaal niets terwijl de meer bedeelde mensen rijen lichtjes aan hun huis/pand hangen. Bloemen kransen en bladeren worden allemaal opgehangen om alles mooi te versieren. We kijken hoe de lokale mensen veel lichtjes op de rivierbedding neerzetten en gebeden verrichten. Het wordt al schemerig en we gaan opzoek naar het huis van Charlotte, mijn collega. Ze heeft een project opgezet: de Loka Foundation om kinderen een kans te bieden om onderwijs te krijgen, zelf geeft ze Engelse les en basis kennis. Haar Indiaanse man geeft Sanskriet en ze hebben op dit moment 5 jongens en 1 meisje onder hun hoede. Sinds juni is ze permanent in India en ze bouwen een enorm complex op het platte land. Knap hoor. Maar goed, we worden blij onthaald in hun appartementje en we kletsen even lekker over al onze ervaringen. We worden uitgenodigd voor het eten en om Diwali bij hen te vieren. De kinderen zijn al helemaal zenuwachtig en rond 20u gaan ze zingen over Hare Krishna. Met belletjes en allerlei ceremonies wordt het eten geofferd en mogen wij ons in de rij aansluiten. We strooien rozenblaadjes op het altaar in de plant en we krijgen een soort water wat je zou moeten opdrinken en de rest op je hoofd moet gieten. Na een uur zingen, stil staan en op de knieën zitten, kunnen we eindelijk gaan eten. Het eten smaakt super.

Als verrassing heeft Nanda ballonnen en fluitjes bij zich en de kinderen gaan helemaal uit hun dak. Geweldig die reactie en ze hebben de grootste lol. Vanaf 22u gaat overal het vuurwerk de lucht in en kijken we vanaf het dakterras over de oude stad uit. Prachtig al die lichtjes en de ene knal nog harder dan de andere. Veilig vuurwerk kennen ze niet en de mensen denken dat het niet gevaarlijk is.
Uiteindelijk staat Nanda zelfs nog in het donker te badmintonnen op het dak. De kinderen vinden het super dat ze zo goed kan spelen en ze willen allemaal tegen haar spelen.

Om 23u willen we weer terug naar het hotel want de volgende ochtend worden we vroeg opgehaald om terug te vliegen naar Delhi. Nog even wat drinken en toen de jongens eropuit gestuurd om een tuctuc te vinden. Tja, dat bleek toch lastiger dan normaal. Na een half uur nog geen reactie en uiteindelijk nadat Charlotte haar man ook was gaan helpen hadden we om 00.45u een tuctuc. Het was letterlijk uitgestorven op straat. Gewoon eng!
Gelukkig worden we veilig bij het hotel afgezet en zit eigenlijk onze vakantie erop. Met vuurwerk als afsluiting.